krwi i ubranie pana St. Claira, za wyjątkiem surduta. Żona zaginionego była przekonana, że musiało mu się przytrafić coś złego.
Holmes postanowił zająć się sprawą i obserwować podejrzanego Hindusa. Dowiaduje się też, że właścicielem podejrzanego mieszkania jest pewien żebrak – Hugh Boone – charakteryzujący się szczególną brzydotą, ale też niezwykle inteligentny, co pozwala mu czerpać niezłe dochody. Holmes go odnalazł, ale ten nie dostarczył mu żadnych nowych informacji i niewiele się od niego dowiedział. Z tego powodu zarządzono przeszukanie błotnistego brzegu rzeki. Nie odnaleziono jednak ciała tylko surdut wypełniony monetami.
Kiedy Holmes opowiadał o tym Watsonowi, zbliżali się już do willi St. Claira. Tutaj oczekiwała ich żona zaginionego, która wręczyła Holmesowi lisy od swojego męża. Sprawa dodatkowo się skomplikowała i Holmes postanowił jeszcze nad nią pomedytować. W końcu nad ranem wpada na pewien pomysł i budzi okrzykiem przyjaciela. Wspólnie udają się do więzienia w Londynie, ponieważ Holmes zamierza porozmawiać z Boonem. Wchodzi do celi śpiącego żebraka i przeciera mu twarz wilgotną gąbką.
Wtedy sprawa się wyjaśnia – żebrak i zaginiony to jedna i ta sama osoba. St. Clair wyjawia całą swą historię – pierwszy raz przebrał się za żebraka, pracując jako dziennikarz. Gdy zobaczył, jak wiele może w ten sposób zarobić, uczynił żebranie głównym źródłem utrzymania, ale nie chciał wyjawić tego przed żoną. Bał się bowiem jej reakcji i nie chciał, by jego dzieci okryły się w ten sposób hańbą. Inspektor postanawia, że nikomu o tym nie powie pod warunkiem, że Boone przestanie żebrać i nie da o sobie więcej już znać.
„Przygoda z cętkowaną przepaską”
Jest wczesny kwietniowy poranek 1883 r. Do Watsona przychodzi Holmes i mówi, że mają kolejną sprawę do rozwikłania. Pewna młoda kobieta
Holmes postanowił zająć się sprawą i obserwować podejrzanego Hindusa. Dowiaduje się też, że właścicielem podejrzanego mieszkania jest pewien żebrak – Hugh Boone – charakteryzujący się szczególną brzydotą, ale też niezwykle inteligentny, co pozwala mu czerpać niezłe dochody. Holmes go odnalazł, ale ten nie dostarczył mu żadnych nowych informacji i niewiele się od niego dowiedział. Z tego powodu zarządzono przeszukanie błotnistego brzegu rzeki. Nie odnaleziono jednak ciała tylko surdut wypełniony monetami.
Kiedy Holmes opowiadał o tym Watsonowi, zbliżali się już do willi St. Claira. Tutaj oczekiwała ich żona zaginionego, która wręczyła Holmesowi lisy od swojego męża. Sprawa dodatkowo się skomplikowała i Holmes postanowił jeszcze nad nią pomedytować. W końcu nad ranem wpada na pewien pomysł i budzi okrzykiem przyjaciela. Wspólnie udają się do więzienia w Londynie, ponieważ Holmes zamierza porozmawiać z Boonem. Wchodzi do celi śpiącego żebraka i przeciera mu twarz wilgotną gąbką.
Wtedy sprawa się wyjaśnia – żebrak i zaginiony to jedna i ta sama osoba. St. Clair wyjawia całą swą historię – pierwszy raz przebrał się za żebraka, pracując jako dziennikarz. Gdy zobaczył, jak wiele może w ten sposób zarobić, uczynił żebranie głównym źródłem utrzymania, ale nie chciał wyjawić tego przed żoną. Bał się bowiem jej reakcji i nie chciał, by jego dzieci okryły się w ten sposób hańbą. Inspektor postanawia, że nikomu o tym nie powie pod warunkiem, że Boone przestanie żebrać i nie da o sobie więcej już znać.
„Przygoda z cętkowaną przepaską”
Jest wczesny kwietniowy poranek 1883 r. Do Watsona przychodzi Holmes i mówi, że mają kolejną sprawę do rozwikłania. Pewna młoda kobieta
